Terwijl ik de eindejaarsoverzichten en nieuwjaarsbrieven van collega’s en vrienden binnen zie komen en mensen hun slotpleidooi zie houden op Instagram, begon het mij te dagen dat ik niet gewoon een jaar afsluit.
Ik sluit twee jaar af. Niet in het minste omdat ik vorig jaar nog door zoveel processen aan het gaan was, dat het helemaal niet voelde als iets dat ik kon afsluiten of kon plaatsen in die context.
Bij deze het verhaal voor zij die het niet bewust meegemaakt hebben, wat bijna iedereen zal zijn want ik ben al die tijd heel erg bezig geweest met de evolutie te doén… Niet erover te berichten.
Vaak zijn zaken ook gewoon veel makkelijker te begrijpen als je er op terug kijkt en alles op z’n pootjes gevallen is.
In januari van 2021 leek het alsof alles in mijn leven fenomenaal goed op z’n pootjes stond.
Ik was gelukkig getrouwd, woonde in een vers gerenoveerd huis met twee dikke wagens op de oprit. Een succesvolle privépraktijk en daar bovenop werden twee groepspraktijken verblijd met mijn aanwezigheid. Het leven bestond uit werken, werken, werken.
Een gedrag dat ik geleerd heb van de vorige generaties en dat me nog geen windeieren had gelegd. Tenslotte is het een economisch heel interessant coping mechanisme om emoties te verdringen (in vergelijking met pakweg alcohol drinken of drugs nemen…), dus het valt ook niet echt op voor de gemiddelde mens.
Het valt voor de meesten niet op dat het een dysfunctioneel gedrag is, met wortels in emotioneel trauma waar zovelen mee rondlopen. De diepgaande basisovertuiging “ik ben niet goed genoeg”.
Vanuit die overtuiging doen mensen… Zoveel!
De Mont Ventoux beklimmen.
Selfies nemen van zichzelf terwijl ze god weet wat aan het doen zijn, om zoveel mogelijk likes te krijgen op social media.
Een bedrijf oprichten, of 5.
Zichzelf een Bugatti aanschaffen.
Trouwen met een trofee man of vrouw.
Uitvindingen doen.
4 master diploma’s halen.
Een carrière najagen als rockster of als actrice.
Andere mensen kleineren om je zelf groter te voelen.
Eender wat dat je het gevoel geeft dat je ‘meer waard bent’ dan je gelooft over jezelf en alles wat je aanzien geeft van de buitenwereld om liefst op continue basis de bevestiging te krijgen dat je “heus wel goed genoeg bent”. De onveilig gehechten van deze wereld zijn degene die de wereld veranderen en nieuwe zaken uitvinden, vanuit een diepe interne drang om zichzelf te bewijzen.[1]We hebben ze dus ook nodig in de maatschappij.
De keerzijde daarvan is dat je dat volhoudt tot er iets het laat afweten: je gezondheid, je mentaal of emotioneel welbevinden of, als je lang genoeg doorgaat op “ik ben sterk, mij gaat dat niet overkomen”, kan alles tegelijk crashen.
Voor sommigen betekent dat een hartaanval en volledig klaar zijn met alles tegelijk op het moment dat ze op pensioen gaan na ‘heel hun leven hard gewerkt te hebben’.
Voor anderen betekent dat iets wat geklasseerd wordt als ‘burnout’ op je 32ste.
De crash
Voor mij was er fysiek niet zoveel aan de hand aangezien het mijn job is om mensen fysiek aan te sterken en ik dat ook bij mezelf altijd onderhield.
Dat zal mede de reden geweest zijn waarom ik het nog zo lang heb uitgehouden, want als ik er nu op terugkijk, voelde ik me vreselijk slecht in mijn vel en was ik eigenlijk volledig emotioneel uitgeput. Velen zouden al veel eerder gecrasht zijn – dat zie ik elke dag aan hoe snel mensen uit hun burnout geraken eens ze fysiek terug de kracht vinden.
Maar ik was er des te heftiger aan toe emotioneel, kan ik nu achteraf wel zeggen.
We schrijven dinsdag 16 februari 2021. Ik weet het nog alsof het gisteren was.
Ik had de avond tevoren tot 20u zitten vergaderen in één van de groepspraktijken en was behoorlijk uitgeput. Ik merkte onder de douche die avond, dat ik lichte spierpijn had. Nogal een shock want dat is iets dat ik hele dagen bij cliënten zie, maar niet bij mezelf verwacht had.
De volgende dag had ik mezelf een belachelijk drukke agenda gegeven. De hele voormiddag zat vol in de privépraktijk en mijn lunchpauze ging bestaan uit naar de groepspraktijk hollen om daar de namiddag en avond consultaties te doen. Zo ver is het nooit gekomen.
Die dag was er een stagiaire aan het meevolgen. Ik was net een laatste digitale consultatie aan het afronden met een dame uit het Zuiden van Frankrijk -waar ik echt niet meer vriendelijk tegen kon doen, een belangrijk teken…-, toen de stagiaire een beetje instortte omdat al die problematieken heel confronterend waren voor haar om te horen.
Helemaal haar schuld niet natuurlijk, maar het was de druppel voor mij; die laatste druppel van extra zorg moeten verstrekken terwijl ik eigenlijk niet meer kon.
Heel mijn lichaam voelde alsof ik onder hoogspanning stond. Elke cel voelde uitgeput en mijn lijf schreeuwde (zoals een vriendin het mooi verwoorde): “ik ben uitgeput en ik wil gewoon zijn”.
Ik wist geen blijf meer met mezelf, zoals ik al vaak had gevoeld aan het einde van een werkdag. Volledig overprikkeld én als gezellig hooggevoelige spons, vol met de energie van andere mensen en geen vermogen om het af te voeren of kennis dat dat überhaupt eens nodig zou zijn, laat staan met kennis over hoe ik dat kon doen.
Niet weten wat te moeten doen om m’n hoofd leeg te maken. Geen rust vinden maar ook niks kunnen doen om te ontspannen. Licht entertainment voelde als teveel info voor mijn hoofd om te bevatten. Wandelen, daar had ik geen courage voor. Enkel kunnen liggen en geen licht en geluid, zo weinig mogelijk prikkels.
Als ik dat in het verleden ervaarde na een lange werkdag, dacht ik sporadisch, hmm, zou een glas wijn helpen om te ontspannen…
Wat in mijn hoofd al snel gevolgd werd door een vermanende “my god, Sofie, daar kan je echt niet mee beginnen”. Wat ik dan wijselijk ook maar niet deed, goed wetende dat mijn systeem hoegenaamd niet tegen alcohol kan. Of het nu is om te verdoven of om te amuseren, mijn lichaam gaat niet akkoord.
Terugblik
Eigenlijk kon ik al jaren geen boeken meer lezen. Teveel info, he kon er niet bij.
Ik herinner me nu ook dat ik in 2019 gewoon kon beginnen huilen bij de idee dat er morgen een nieuwe werkdag was waarbij ik plichtsbewust mee opstond om 5u met mijn toenmalige man, om ervoor te zorgen dat hij deftig eten zou hebben die dag om mee te nemen naar het werk.
Ik zei eigenlijk al lang “ik kan dit niet meer”, “ik wil het niet meer zo”, maar… Wat dan wel?
Eens goed crashen, dat was nodig. Twee jaar nadat ik er dus eigenlijk al helemaal door zat.
Met de steun van een goeie vriendin besloot ik om de rest van die werkdag in februari 2021 af te zeggen. Met wat meer overredingskracht van haar besloot ik vervolgens om de dag erna ook af te zeggen. Het begon een beetje lichter te voelen in mijn lijf. Wel schuldig, maar ook opgelucht en stiekem wel blij met de rust. Stiekem, want in mijn hoofd klopte “gewoon niet werken” voor geen meter. Er waren zoveel conflicterende gevoelens, maar de uitputting won dus ik gaf toe aan wat de vriendin zei en was blij dat iemand erkende dat het niet meer ging. Want zelf kon ik dat nog niet, hoor.
2 dagen later ging ik op visite bij een vriendin-huisarts, die me prompt op ziekte zette met als enige opdracht op mijn doktersbriefje: “ZIJN”.
In hoofdletters, onderstreept en drie keer omcirkeld; dat was mijn nieuwe opdracht.
Gewoon… zijn. O jee, hoe doe je dat in godsnaam.
Goed, ‘zijn’ bestaat niet uit werken dus met 1 mail zei ik alle toekomstige consultaties af en daarmee viel zo’n druk van mijn schouders af…
Daarmee werd het me duidelijk dat het écht nodig was. In het verleden zou ik me daarover schuldig gevoeld hebben. Hoezo, de continuïteit van de opvolging onderbreken? Wat zou er dan gebeuren?!
Daarom had ik ook nooit langer dan 2 weken verlof genomen.
The joke was on me, want als je zelf niet dat verlof neemt van iets langer dan twee weken, besluit je systeem dan wel voor jou dat het maanden zal zijn, niet wetende wanneer je je ooit terug in balans genoeg zal voelen om de draad op te pikken.
Ik had in mijn voorlopige afscheidsmail immers gezien dat ik meer dan 180 geadresseerden had. Dat getal en het gevoel van die onoverzichtelijke berg aan werk die daarmee gepaard ging, kwam heel hard binnen. Wetende dat ik met iedereen bijna een uur aan het praten was om hun problematiek volledig te kunnen doorgronden, ongeveer één keer per maand. Geen idee hoe ik het gedaan heb maar dat het geen constructieve manier van werken was, was ondertussen wel duidelijk.
Dus toen zat ik thuis …
En dan? Compenseren door meer in het huishouden te doen vanuit een schuldgevoel dat ik nu financieel niks meer binnenbracht. Hmm. Da’s vast niet echt “zijn”.
Bovendien maakte ‘niet werken’ mij ook niet echt gelukkiger. Het gaf me wel wat rust maar mijn werk was voor mij ook een enorme bron van endorfines, mensen vooruit helpen geeft tenslotte veel voldoening. Doordat dat nu was weg gevallen, wist ik helemaal geen blijf meer met mezelf.
Ik kwam vervolgens tot de conclusie dat de oorzaak van het overspannen gevoel, het ‘niet weten hoe grenzen te stellen’, het compleet overspannen centraal zenuwstelsel en alle gevolgen vandien, veroorzaakt was in mijn vroege kindertijd. Mijn volwassen leven was een uitloper van de software die toen geprogrameerd werd. Geen erg functionele software.
Mijn huwelijk was daar evenzeer een spiegel van. Dát bleek namelijk de plek te zijn waar ik het meeste energie verloor. Niet het werk. Een goeie twee weken na mijn werk-stop, besloot ik dat ook dat dan maar moest stoppen als ik me ooit als mezelf wou voelen.
Van daaraf ging het snel. Zonder huwelijk was er geen huis en geen auto en zonder werk was er ook geen opportuniteit om al die zaken voor mezelf te regelen.
Ziekte uitkering in België wordt geroemd, tot je er zelf op valt en tot de vaststelling komt dat ze die misschien wel uitbetalen, maar niet op het moment dat je ze echt hard nodig hebt.
Je hebt dus eigenlijk een vangnet nodig in afwachting van het sociale vangnet.
Dat financiële vangnet had ik niet, post-volledige-huisrenovatie. Woeps.
Klinkt allemaal niet zo fijn, he? Ondanks het feit dat het leven zoals ik het kende rondom mij in elkaar aan het storten was als een kaartenhuisje, had ik voor het eerst in lange tijd het gevoel dat ik op het juiste pad zat. Ik was tenslotte zo klaar met hoe alles geweest was.
Ik kwam tot de conclusie dat ik me geïdentificeerd had met alle 3D zaken rond mij, maar eigenlijk niet wist wie ik zelf was. Hoe kon dat nu.
Mijn acupuncturist had me al verschillende keren gevraagd “ja maar, wie is Sofie nou?”.
Vond ik nogal een abstracte vraag. Hoezo? Ik ben een zelfstandige therapeut, ik ben gehuwd, ik woon in Lochristi, ik rij met wagen X, mijn ouders zijn X en Y, ik heb een hond en een kat,…
“neenee, wie is SOFIE”.
Uhm. You’ve lost me…
De genezing
Ik had het geluk terecht te kunnen bij een koppel vrienden voor onderdak, waar ik wat tot rust kon komen. Voor een bepaalde tijd natuurlijk maar niemand wist hoe lang dat zou zijn. Wist ik veel hoe mijn traject ging verlopen.
Bij de dokter werd het elke maand opnieuw bekeken hoe ik me voelde. Het enige wat goed voelde, was er geen datum op plakken; het moment dat ik Terug Aan Het Werk Zou Gaan.
Neeneen. Dat voelde hoegenaamd niet goed, druk leggen op genezing.
Ik herinner me dat ik op het hoogtepunt van het ‘thuis zitten’ in april van 2021 geen inkomsten had, geen wagen, geen officieel dak boven m’n hoofd, een scheiding en op een gegeven moment nog €40 op mijn bankrekening.
En veel goedbedoelende mensen die hulp boden, waar ik niet op inging omdat het allemaal niet goed voelde.
Dat zou voor veel mensen voelen als “rock bottom” maar toch bleef ik intuïtief vol vertrouwen dat dit de juiste weg was. Niet dat ik stond te springen van vreugde om al die zaken, maar alles waar ik me mee geïdentificeerd was, was weggevallen… Van daaruit had ik het gevoel dat ik kon ontdekken wie ik dan wel was en wat ik wou.
Het was heel erg noodzakelijk voor mij om eens alles “kwijt” te geraken, om tot de essentie te komen.
Gelukkig hoeft dat niet voor iedereen zo drastisch te verlopen. 😉
Ik was bovenal vol dankbaarheid over alles wat ik wel had. Een onwaarschijnlijk dak boven mijn hoofd, een warm bad, een mooie omgeving waarin ik oeverloos wandelingetjes deed. Eten in de koelkast, een warm bed. Veel lieve vrienden en top collega’s die het allemaal gelukkig wel begrepen. Ik herontdekte de bibliotheek om boeken te ontlenen want boeken kopen was niet van de kwestie. Ik las terug, fictie! Niks te serieus, wel eens echt ontspannen.
In mei van 2021 begon ik aan een traject bij de (voor mij) beste therapeut in de wereld.
Het was intens. Het was zoveel bijleren. Het was terug in mijn eigen lichaam durven zijn en voelen wat daar zat. Dat voelde al zo lang zo onaangenaam, dat ik er een krak in was geworden om helemaal niet te voelen. Tot op het punt dat ik in het begin van mijn traject even panikeerde dat ik misschien wel helemaal niet meer kón voelen!
Dat bleek al snel niet het geval te zijn; de golven van ongevoelde emotie stonden te popelen om aandacht te krijgen en kwamen dan ook gezellig aanzetten.
Ze legde het als volgt uit…
We hebben een fysiek lichaam. Ok. Dat van mij was 32.
We hebben een mentaal lichaam. Je ratio. Bij veel mensen is dit veel ouder dan ze zelf zijn, omdat ze altijd voor zichzelf hebben moeten strijden, overleven, voor zichzelf en anderen zorgen terwijl ze daar eigenlijk nog te jong voor waren.
Ik was 88.
We hebben een energetisch lichaam uiteraard, quantum fysisch gewijs is dat maar logisch. Dat van mij was behoorlijk uit balans.
Tot slot het belangrijkste lichaam voor mijn genezing, namelijk ons emotioneel lichaam. Dat is vaak niet uitgegroeid. Zeker bij hooggevoelige mensen die opgroeien in een omgeving die emotioneel onveilig aanvoelt voor hen. Je mentale lichaam schuift je emotioneel lichaam namelijk wat aan de kant om het te beschermen en neemt het over. Het neemt de leiding en wordt goed in beslissingen maken en presteren. Overlevingsmechanisme pur sang.
Ik was emotioneel 4-5 jaar.
Hoe uit zich dat, emotioneel onvolwassen zijn?
Niet goed om kunnen met kritiek bvb. en meteen in de verdediging gaan. Anderen lopen kwaad weg bij het minste beetje van kritiek of klappen dicht. Deuren worden vaak hard dichtgesmeten door emotioneel onvolwassen mensen, in ruzies.
Kritiek voelt voor je onvolwassen emotioneel lichaam alsof alle liefde je ontnomen wordt en je niet gaat overleven bijgevolg. Dat is wat je innerlijk kind er van maakt: “ als ik niet graag gezien word, dan ga ik dood”. Want als kind ben je effectief afhankelijk van anderen om te overleven. Stel je dus voor dat je in die modus blijft hangen…
Dat is niet erg constructief in het dagelijks leven als volwassene.
Hoe uit zich dat verder…
Stress en zenuwen die eigenlijk niet in verhouding zijn tot de stressor.
Heel uitputtend!
Niet om hulp durven vragen uit angst om scheef bekeken te worden of afgewezen te worden. Want afwijzing gaat diep, voor je innerlijke kind.
Geen grenzen durven stellen of überhaupt weten waar je grenzen liggen.
Een enorme honger naar liefde. Als je geen liefde voelt in jezelf, zoek je en vind je die overal. Of toch iets dat voor je verstoorde beeld van ‘liefde’ moet doorgaan.
Eigen emoties veroordelen, ze proberen niet te voelen en opzij schuiven wegens “niet goed”.
Eeuwig people pleasen.
Een extreme drang om voor anderen te zorgen (~in de hoop dat er eens iemand voor jou zou zorgen).
Ik vond het normaal om mensen rond me te hebben die me deden twijfelen aan mezelf en kritiek gaven, want dat is tenslotte wat herkenbaar was voor mij, dus ik dacht dat het zo hoorde. Je moet tenslotte niet teveel zelfvertrouwen krijgen he, met de voetjes op de grond blijven!
Stel je voor dat iemand je liefde en bevestiging zou geven, zeg. Het moet niet te soft worden.
Het doel van het traject was dan ook het opbouwen van: zelfrespect, zelfwaardering, zelfvertrouwen en zelfliefde. In die volgorde.
Je kan geen zelfvertrouwen hebben als je geen zelfrespect hebt. Je kan jezelf niet graag zien als je niet vertrouwt in jezelf.
Heel nieuwe termen deden hun intrede terwijl ik me naarstig inlas in de psychologie van het ontwikkelingstrauma. Parentificatie. Gaslighting. People pleasen. Codependent gedrag. Narcistish gedrag. Transgenerationeel trauma. (on)veilige hechting. Het verklaarde eigenlijk alles.
De vooruitgang
Van zolang als ik me al herinner, kreeg ik vanaf het moment van ontwaken een flash van stress door mijn lijf. Ik wist van niet beter, maar bedacht me sporadisch dat dat misschien toch wat vreemd was.
Biologisch gezien is dat een ontregeld centraal zenuwstelsel. Dus een lichaam dat continu in fight or flight zit. Dat weet ik nu. De theorie daarover was me niet vreemd, maar de link leggen tussen de gewaarwording in mijn eigen lichaam en de theorie, was een lightbulb-momentje.
Een ontregeld centraal zenuwstelsel is een typisch gevolg van opgroeien in een emotioneel onveilige omgeving.
Doorheen de genezing merkte ik plots op dat ik rustig was bij het ontwaken. WAT een mijlpaal! Mijn centraal zenuwstelsel was rustig geworden. Hoe had ik dat gedaan. Ik wenste het plots iedereen toe en bedacht me hoeveel cliënten ik al had gezien die eigenlijk zo hard in overlevingsmodus zaten, dat het zoveel moeilijker was om hun gezondheid op het rechte pad te krijgen.
Er ging een heel nieuw licht schjinen op wat mogelijk is in een genezingstraject.
2021 was dus een heel confronterend en intens jaar.
Ik noem de zaken bewust nooit “zwaar”. Dat is het enkel als je het zelf zo noemt. ‘Zwaar’ is zo negatief. Dat is nergens voor nodig, ik was tenslotte heel hard vooruit aan het gaan.
Ik leerde aarden, afvoeren, omgaan met de energie van de mensen rondom mij.
Naarmate mijn centraal zenuwstelsel en emotioneel lichaam verder genazen, voelde ik me alsmaar veiliger in m’n eigen lichaam en begon ik ook beter te voelen wanneer de aanwezigheid van iemand anders me uit balans bracht. Dat waren (en zijn nog steeds) telkens lessen in wie goed is voor mij en wie niet.
Het gevolg was dan ook dat veel mensen uit mijn leven zijn verdwenen, de laatste twee jaar. Anderen kwamen er bij of kwamen meer op de voorgrond, omdat het beter matchte met de meer genezen versie van mezelf.
In 2022 volgde de grote les om anderen de verantwoordelijkheid te geven voor hun eigen traject. Een les waar ik tegen wil en dank continu terug werd ingeduwd door de relatie die op dat moment gaande was. Een nooit eindigende krachtstrijd zo leek, wat dan ook weer besloten werd met mooie lessen en de toestemming aan mezelf dat ik voor niemand anders moet zorgen. Volwassenen worden verondersteld van voor zichzelf te kunnen zorgen en als ze dat niet kunnen, is het niet aan mij om dat over te nemen. Je kan een ander niet opheffen zonder zelf naar beneden getrokken te worden, of althans, dat kon/kan ik toch niet.
Een ander zijn eigen pad laten afleggen mits misschien een bordje tonen in de juiste richting, maar het hen vooral zelf laten doen. Dat is zo belangrijk, ik heb het tenslotte ook zelf mogen doen voor mezelf.
Mogen, ja. Het woord “moeten” is uit mijn vocabulaire gebonjourd.
In totaal duurde het ongeveer anderhalf jaar om effectief aan het zelfliefde-gevoel te komen; een vrij recente ontwikkeling hier. Een weldadig, warm gevoel van binnenuit dat voelt alsof je het wil en kan delen met iedereen. Een soort van krachtige zachtheid die je constant uitstraalt. Ook niet meer de neiging hebben om op zoek gaan naar die liefde in een ander.
Grenzen uitspreken gaat nu volledig natuurlijk; op een respectvolle en kalme manier.
Ik weet ondertussen heel goed waar ze liggen, de grenzen. Er nog eens tegenaan lopen is evenwel ook goed; we blijven leren.
Ik luister in de eerste plaats meteen naar mijn lichaam, wat nu kan omdat ik het durf te voelen.
Ik ben lang niet meer hard voor mezelf. Ik blijf wel soort van-perfectionistisch maar het is niet meer vanuit zelftwijfel, wel vanuit kwaliteit willen leveren.
Kritiek komt nu heel anders binnen en ik schiet niet in een flits van stress. Ik kan nu gewoon even kalm nagaan of het voor mij terecht voelt of niet.
Ik weet nu ook heel snel of het goed is voor mij om iemand in mijn buurt te hebben of niet. Ik weet hoe ik kan omgaan met de soms minder aangename energie die mensen bij je kunnen achterlaten.
Ik omring me nu met emotioneel gezonde mensen die mij respecteren en waarderen. Die zijn in mijn leven omdat ik mezelf nu ook respecteer en waardeer. 😊 Dat reflecteert zich zowel op werkvlak als op privévlak.
Dat was mijn hele boterham.
Ben ik nu klaar? Dat is niemand ooit, denk ik. Maakt ook niet uit, het is nu zeer aangenaam leven en van daaruit kan ik verder. Met een fantastisch intern kompas: mijn eigen intuïtie die steeds sterker wordt.
Ik wens het dan ook iedereen toe; de liefde mogen en kunnen voelen die in ons allemaal zit.
Laat niemand je vertellen dat je gebroken bent, ziek, ongeneeselijk, beschadigd,…
In onze core zijn we allemaal liefde. Bij velen ligt er gewoon een heleboel lagen inpakpapier van transgenerationeel trauma over. Dat trauma is niet van jou en het definieert niet wie jij bent.
Dus de vraag is. Wie ben jij? 😊
P.S:
Ik heb al zeer veel mensen in een “zelfontwikkeling”traject zien stappen en jaren zien aanmodderen, dus ik ben bijzonder blij dat ik meteen de (voor mij) juiste, diepgaande therapie heb gevonden die erin slaagde om contact te maken met mijn emotioneel veld, mijn innerlijk kind, want dat is vaak de moeilijkheid in therapie.
Zolang je daar geen contact mee kan maken, zit je maar wat rond te pot te draaien, mijns inziens.
Iedereen kan je op mentaal niveau inzichten brengen, maar zolang je het niet ‘voelt’, is er in sé niks veranderd want je reageert emotioneel nog steeds zoals vroeger. Nu misschien “gecontroleerd” door gedachten die zeggen dat dat een “foute” emotie is om te hebben, met meer schuld en schaamte tot gevolg in plaats van erkenning van die emoties… ‘ik trek me teveel aan van wat andere mensen zeggen”. “Zie je wel dat ik te perfectionistisch ben”.
Nonono. Perfectionisme is angst voor kritiek. Waar zagen we dat nog? Juist, het overlevingsmechanisme van het innerlijke kind.
Toch maar dat innerlijke kind het respect en de aandacht gaan geven die het verdient, want je bent daar zelf de geknipte persoon voor. 😊
[1] Boekentips over deze materie:
https://www.standaardboekhandel.be/p/blijf-bij-mij-9789020999785
https://www.standaardboekhandel.be/p/ongezien-opgegroeid-9789024430024
https://www.standaardboekhandel.be/p/zal-ik-ooit-genoeg-goed-genoeg-zijn-9789020216288